Śnieżnik
Wieża na Śnieżniku (ok. 1910)

Wieża na Śnieżniku

Ruiny wieży

Wieża widokowa na Śnieżniku


Historia budowy wieży

Budowa wieży widokowej rozpoczęła się 17 lipca 1895 r. z inicjatywy GGV (Glatzer Gebirgsverein - Kłodzkie Towarzystwo Górskie). Warunki budowy w górach były bardzo utrudnione ze względu na niskie temperatury i szybko pojawiającą się pokrywę śnieżną. Podczas pierwszego roku budowy budowano przez 69 dni do 5 października. W tym czasie wybudowano 8 metrów wieży.

Kolejnego roku rozpoczęto prace 8 czerwca (1896). Wówczas podjazd na Śnieżnik był wciąż jeszcze pokryty śniegiem. Do pierwszego października, kiedy zakończono prace, zbudowano 17 m wieży. Burza w listopadzie jednak zniszczyła zamontowane rusztowania przy budowie wieży.

Sezon 1897 rozpoczął się pod koniec maja i trwał 88 dni. Wieża została podwyższona o kolejne 8 metrów. Ostatnim sezonem podczas, którego budowano wieżę był 1898. 27 sierpnia zakończono budowę wieży i rozpoczęto wykończenie wnętrza (klatki schodowe, tynki, sklepienia). Prace zakończono 14 października, jednocześnie przenosząc część prac wykończeniowych na kolejny rok.

9 lipca 1899 oddano wieżę do użytku nadając jej imię cesarza Fryderyka Wilhelma II.

Projekt i wygląd wieży

Projektantem wieży był architekt Felix Henry z Wrocławia, zaś budowniczym został Emil Giesser z Kłodzka. Cała wieża została zaprojektowana w postaci podwójnej baszty. Dolna baszta miała trzy kondygnacje i w niej były położona klatka schodowa od parteru. Wysokość niższej baszty wynosiła ok. 17 m, a na jej dachu znajdował się taras widokowy. Wyższa baszta składała się z 6 kondygnacji i miała wysokość ok. 33,5m. Na ostatniej kondygnacji znajdowała się sala widokowa, gdzie umieszczono lunetę oraz tablicę z panoramą i oznaczeniami gór.
Na pierwszej kondygnacji w większej wieży znalazła się sala, w której znajdowała się rzeźba z popiersiem cesarza Fryderyka Wilhelma II dłuta F. Thamma z Lądka Zdroju.
Na dole pod basztami znajdowało się mały budynek służący za schronisko.

Dzieje wieży po 1899 r.

Wieża była czynna jedynie latem - klucz do wieży trzymano w pobliskim Schronisku "Na Śnieżniku", czyli ówczesnej Szwajcarce. Jednak z powodu dewastacji, które były dokonywane na wieży postanowiono zatrudnić stróża. W 1906 r. postanowiono rozbudować budynek u stóp wieży, aby mógł spełniać rolę schroniska. Wówczas powiększono powierzchnię schroniska dwukrotnie - co przysporzyło innych problemów, ponieważ powstający na wieży lód w okresie zimowym, w momencie odpadania powodował uszkodzenia dachu.

Po wojnie wieża znalazła się w polskich granicach. W 1948 r. wieżę wyremontował PTT - jednocześnie umieszczając na niej tablicę pamiątkową z okazji 75-lecia istnienia, a dnia 22 sierpnia 1948 odbyła się uroczystość, w której wzięli uział najwyżsi przedstawiciele PTT - prezez prof. W. Goetel oraz przewodniczący rady nar. T. Grochalski. Mimo tych działań wieża pozostała bez opieki, co przy ciężkich warunkach panujących na Śnieżniku prowadziło do jej degradacji. Ostatecznie w 1973 r. w związku z brakiem środków na remont, podjęto decyzję o wyburzeniu wieży, co nastąpiło 11 października 1973 r. Tablica pamiątkowa trafiła do Czech, skąd w 1989 r. została ponownie sprowadzona do Polski - tym razem umieszczono ją jednak w Schronisku "Na Śnieżniku"

Więcej informacji o wieży na Śnieżniku

Opracowano na podstawie:

  • Słownik geografii turystycznej Sudetów, praca zbiorowa pod red. Marka Staffy, Tom 16, Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie
  • Jürgen Schölzel, "STANDHAFT und TREU. Die Chronik des Glatzer Schneebergturms", 1977

© 2010 - 2024 ProjektB